Liczenia zorganizowane zostały we współpracy z kołami łowieckimi. „Zespoły liczące"  tworzyły osoby, które  potrafią rozpoznawać gatunki zwierząt łownych objęte liczeniem.  Jeden zespół składał się z 40-60 osób z czego ponad połowę każdorazowo stanowili obserwatorzy ruchomi, przesuwający się tyralierą przez powierzchnię objętą liczeniem. Pozostałe osoby z zespołu to tzw. „obserwatorzy stali" rozmieszczeni wokół powierzchni próbnej. W każdym nadleśnictwie powołany został także „koordynator liczenia". Każdy z obserwatorów liczył zwierzęta wychodzące z miotu (powierzchni próbnej) po jego lewej stronie. W ten sposób zinwentaryzowano łącznie około 10 % powierzchni leśnej każdego nadleśnictwa.

Dlaczego liczyliśmy tą metodą?

Na terenach z wysokimi zagęszczeniami jeleni i dzików - a takie mamy w wielu rejonach Polski,  zwierzęta  rozmieszczone są w terenie równomiernie lub losowo. Przy zastosowaniu metody liczenia tyralierą bierzemy pod uwagę więc równomierne lub losowe rozmieszczenie tych zwierząt jako podstawowy warunek do zastosowania tej metody.

Aby w sposób racjonalny gospodarować populacjami zwierząt łownych, potrzebna jest wiedza co do kilku podstawowych parametrów charakteryzujących daną populację takich jak: liczebność, rozmieszczenie, struktura płci, itd.  Na podstawie uzyskanych wyników przeprowadzonego liczenia będzie można obiektywnie oszacować jeden z takich parametrów, czyli liczebność. Pozwoli to na zaplanowanie użytkowania łowieckiego  populacji trzech podstawowych gatunków zwierząt łownych na właściwym poziomie, co jest szczególnie ważne w kontekście możliwych szkód łowieckich powodowanych przez jelenie, sarny i dziki. Prawidłowe oszacowanie liczebności tych gatunków nabiera również szczególnego znaczenia wobec rosnącej presji i obecności praktycznie w każdym nadleśnictwie -  populacji wilka, która z roku na rok zwiększa swoją liczebność w naszym regionie .