Królowa zielonogórskich borów kwitnie właśnie teraz, produkując miliony żółtego pyłku. 

Kwiaty roślin iglastych, do których należy sosna, nie są zapylane przez owady, a przez wiatr. Drzewa produkują go w ogromnych ilościach, zwiększając tym szansę na sukces.

W całym swoim euroazjatyckim zasięgu, sosna zwyczajna (Pinus sylvestris) właśnie w Polsce znalazła najkorzystniejsze warunki siedliskowe. Jest podstawowym gatunkiem drzewa naszych lasów.

Dominacja sosny w lasach wynika ze sposobu prowadzenia gospodarki leśnej w przeszłości. Duże zapotrzebowanie na drewno, łatwość uprawy i przystosowanie tego gatunku do słabych warunków siedliskowych spowodowało powstanie wielkich połaci monokultury, jak określa się uprawę jednego gatunku.

Takie lasy, jak teraz wiemy, są mało odporne na niekorzystne czynniki klimatyczne i występowanie szkodliwych organizmów i chorób. Z tego powodu w polskich lasach systematycznie zwiększa się udział innych gatunków, głównie liściastych. Leśnicy dostosowują skład gatunkowy najbardziej odpowiedni dla danego siedliska.

Dzięki temu powierzchnia drzewostanów liściastych wzrosła z 13 do ponad 28,2 proc., a dęby, jesiony, klony, jawory, wiązy, a także brzozy, buki, olchy, topole, graby, osiki, lipy i wierzby są coraz częstsze.

W lasach zielonogórskich udział sosny wynosi 87%, podczas gdy średnia dla całego kraju to ok. 60%. Na terenie RDLP w Zielonej Górze, które jest jej królestwem, rosną w Nadleśnictwie Sulechów najokazalsze egzemplarze tego gatunku w kraju: Waligóra i Rzepicha.

Waligóra jest objęta ochroną jako pomnik przyrody od 2006 r. Pierśnica, czyli obwód mierzony na wysokości 1,3 m wynosi aż 620 cm. Równie dorodna jest sosna Rzepicha, która odebrała Waligórze tytuł najgrubszej sosny w Polsce.

Turyści zachwycają się dziwacznie ukształtowanymi drzewami chronionymi jako pomniki przyrody - Ośmiornicą, Leśnymi Kandelabrami i Tańczącym Borem. Leśne Kandelabry to rosnące na powierzchni 2,5 ha, w Nadleśnictwie Krzystkowice, sosny, przypominające kształtem wieloramienne świeczniki.

Inną sosnową ciekawostką jest bór sosnowy z okolic Marianki w Nadleśnictwie Lubsko. Tam, w czasie pożaru, ocalał niepozorny starodrzew sosnowy o wysokości niespełna 15 metrów. Wielkim zaskoczeniem jest wiek tych niewysokich sosen. Liczą sobie bowiem... 200 lat.

Niepozorny wygląd jest skutkiem wzrostu na bardzo ubogiej glebie, co znacznie spowolniło przyrastanie drzew. "Bór suchy"- bo tak nazwano ten fragment sośniny - jest chroniony jako powierzchniowy pomnik przyrody.

Nasz kolega Paweł Mrowiński - wielki fan i propagator sosen promuje te piękne drzewa w serii swoich filmów „Sosny drzewa niezwykłe”.